W styczniu 1922 r. zaczął wydawać w Krakowie miesięcznik pod znamiennym tytułem Rycerz Niepokalanej, który z czasem zdobył wielką popularność w Polsce i za granicą.

    Następnie został przeniesiony do Grodna, gdzie kontynuował swoją pracę.

Gdy w klasztorze jego pole do pracy okazało się za małe, o. Maksymilian rozpoczął poszukiwania miejsca na założenie nowej placówki. Książę Jan Drucki-Lubecki ofiarował mu w okolicach Warszawy pięć morgów pola ze swego majątku Teresin. Ojciec Kolbe, gdy zjawił się w późniejszym Niepokalanowie, 6 sierpnia 1927 r. postawił tam figurę Niepokalanej, Jej zawierzając nowe dzieło. Z pomocą współbraci i lokalnej społeczności wybudowano kaplicę. Postawiono także drewniane baraki, w których drukowano czasopismo.

   Kiedy dzieło w Niepokalanowie mocno się rozwinęło, w lutym 1930r. za zgodą generała zakonu o. Maksymilian z  czterema towarzyszami udał się do Japonii i tam założył japoński Niepokalanów. 

W roku 1936r. o. Kolbe wrócił do Polski jako przełożony placówki w Niepokalanowie. Trudny czas II wojny światowej pokrzyżował dalekosiężne plany Zakonnika. Jego drugie aresztowanie przez gestapo spowodowało, że więcej do Niepokalanowa nie powrócił. Umieszczono Go w Warszawie na Pawiaku.

   Pod koniec lipca 1941 roku z bloku o. Kolbe, uciekł jeden z więźniów. Rapportführer Karol Frotzsch dla ukarania i przestrogi dla innych zwołał na plac apelowy wszystkich więźniów, wybrał dziesięciu i skazał ich na śmierć głodową. Wśród nich znalazł się maż i ojciec Franciszek Gajowniczek. Wtedy z szeregu wystąpił o. Maksymilian i zaproponował, że  zajmie miejsce Gajowniczka. Na pytanie kim jest, odpowiedział: kapłanem katolickim. Zaprowadzono Go więc z 9 więźniami do bloku 13, zwanego blokiem śmierci. Przyzwyczajony do umartwienia, przez dwa tygodnie jako jedyny przeżył bez kruszyny chleba i kropli wody. Hitlerowcy dobili go zastrzykiem fenolu 14 sierpnia 1941 roku, w wigilię uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Ciało o. Maksymiliana zostało następnie spalone w krematorium.

   Dzięki ofierze o. Maksymiliana Franciszek Gajowniczek dożył wieku 94 lat, kiedy zmarł dopiero w 1995 r. Papież Paweł VI dokonał beatyfikacji o. Maksymiliana  17 października 1971 r. A Jego kanonizacja odbyła 10 października 1982 r. w Niepokalanowie, której dokonał podczas II pielgrzymki do Ojczyzny św. Jan Paweł II 18 czerwca 1983 r.

   Po utworzeniu parafii przy naszym blisko 800 letnim kościele pw. św. Dominika w tatach 60, nadano jej właśnie za patrona św. Maksymiliana Kolbego.